EN/FA/AR
مجتمع خدمات رفاهی وادی
چابهـــــــــــــــــــــــــار | 1404
بستر پروژه:
چابهار، دروازه طلایی ایران به اقیانوس هند، با تاریخچه‌ای غنی و فرهنگی متنوع، همواره نمادی از پیوند شرق و غرب، گذشته و آینده بوده است. این بندر استراتژیک در استان سیستان و بلوچستان، با موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد خود، نه تنها به عنوان تنها بندر اقیانوسی کشور شناخته می‌شود، بلکه به عنوان دروازه‌ای برای توسعه منطقه آزاد چابهار و ارتباط با کشورهای آسیای میانه و جنوب آسیا نیز اهمیت ویژه‌ای دارد.
با توجه به ظرفیت‌های بالقوه چابهار، پرسش‌های اساسی زیر مطرح است:
پروژه وادی در تلاش است تا با ارائه راهکارهایی بومی، بتواند ضمن استفاده از ارزش‌های فرهنگی و اقلیمی موجود، نمادی برای مسیر توسعه در این منطقه باشد.
مجتمع خدماتی، رفاهی:
اگر دروازه شهر "عبور" را با نوعی تجربه‌گرایی به "حضور" تبدیل می‌کند، این اقامتگاه اما مجالی است برای افزایش کیفیت "حضور" و تبدیل آن به "خاطره". پروژه با الهام از هوشمندی معماری کوچ‌نشینان سیستان و فرم‌های ارگانیک تپه‌های شنی، به دنبال خلق یک "کاروانسرای معاصر" است. ایده اصلی، بازتعریف مفهوم "کپر"، "چادر" و "حیاط مرکزی" به عنوان کهن‌الگوهای سکونت در منطقه است، جایی که مسافر امروزی نه تنها اتراق می‌کند، بلکه در فضایی غوطه‌ور در فرهنگ و اقلیم، "تجربه سکونت" می‌کند.
این کانسپت در سه لایه اصلی تجسم می‌یابد:
· حیاط‌های مرکزی: به عنوان "ریه‌های تنفسی" پروژه، همانند کپرها و چادرهای عشایری که حول یک فضای جمعی برپا می‌شوند، سازماندهی شده‌اند. این حیاط‌ها ضمن ایجاد خلوت و آرامش، عملکردی اقلیمی داشته و با ایجاد کوران طبیعی، خنک‌کننده فضاهای داخلی هستند. آن‌ها یادآور "حیاط" در خانه‌های بومی هستند که نقطه تلاقی ساکنین و طبیعت است.
· سه گنبد: این گنبدها، که از ساختار کویر الهام گرفته‌اند، به عنوان نشانه‌های شهری و نقاط کانونی بنا عمل می‌کنند. آن‌ها حجم‌هایی نرم و سیال دارند که گویی بادهای مداوم چابهار آن‌ها را شکل داده است. از درون، این گنبدها با نورگیرهای ستاره‌ای شکل (متناسب با فرهنگ منطقه)، بازی‌های پیچیده نور و سایه ایجاد می‌کنند و کیفیت‌هایی پویا برای تجربه‌‌گری و ماندن را خلق می‌کنند.
· پوسته و مصالح: نما و حجم کلی بنا، با انحناها و برآمدگی‌های نرم، مستقیماً از خطوط روان تپه‌های ماسه‌ای اقتباس شده است. پالت مصالح متشکل از خاک‌های بومی، کاهگل معاصر و سنگ‌های محلی است تا ساختمان نه تنها در رنگ، بلکه در بافت نیز با زمین ادغام شود و یادآور استحکام و اصالت معماری بومی باشد.
در نهایت، این اقامتگاه در پی آن است تا با ایجاد وقفه‌ای کوتاه، سفر را با یک "اقامت خاطره‌انگیز" همراه کند. این طرح پاسخی معاصر به نیاز سکونت است که ریشه در خرد جمعی سرزمین سیستان و بلوچستان دارد و حکایتگر داستانی نو از میهمان‌نوازی ایرانی در دروازه آب‌های جهانی است.
کارفرما: سازمان منطقه آزاد چابهار
معماران مسئول: شهاب احمدی، ایمان هدایتی
مدیر تیم طراحی: مهسا درچه ای
تیم طراحی: علی احمدی، مهسا درچه ای، مونا اسدی، فرناز آگاهی
گرافیک و ارائه: مونا اسدی، فرناز آگاهی، مهسا درچه ای
زیر بنا: 31.000 متر مربع
